Nahuwelijk

Sommige woorden voelen als een persoonlijke aanklacht tegen mij. Zo’n woord is ‘nahuwelijk’, een term die ooit door documentairemaakster Djoeke Veeninga is gelanceerd en sindsdien een vaste plaats heeft ingenomen in de echtscheidingswereld. Het nahuwelijk verwijst naar een moderne relatievorm waarbij ex-geliefden na het huwelijk in harmonie met elkaar leven. Ik vermoed dat het nahuwelijk wordt gepropageerd door dezelfde mensen die ook de nazomer ophemelen: ‘Oké, de zomer was prut, maar gelukkig kunnen we nog genieten van een mooie nazomer.’ Een schrale troost, vind ik: niet meer de zwoele nachten onder de blote sterrenhemel met het zoveelste roseetje, maar om acht uur tegen elkaar zeggen: ‘Het is toch wel fris, hè, zullen we maar naar binnen gaan?’

In Veeningas documentaire zien we een stel dat na de scheiding – in het belang van de kinderen – met de nieuwe echtgenoten naast elkaar is gaan wonen. Het ene zoontje heeft een kamer in moeders huis, het andere in vaders huis. Op zolder bevindt zich de ‘sluis’ waardoor men van het ene naar het andere huis kan. Het kan dan ook haast geen toeval zijn dat papa’s nieuwe echtgenote dezelfde voornaam heeft als hun moeder. Het huwelijk was een drama, maar gelukkig kan het stel nog genieten van een mooi nahuwelijk.

Deze gezinsconstructie wordt vast toegejuicht door het CDA. De vloed aan echtscheidingen kon men niet langer tegenhouden, maar dankzij het nahuwelijk blijft het gezin als hoeksteen van de samenleving toch nog intact. Gestut en gelijmd weliswaar, maar toch. Ondertussen wordt ons gewone stervelingen een minderwaardigheidsgevoel aangepraat, omdat wij wèl wrok, frustratie en rancune voelen ten opzichte van onze exen. Niet dat ik pleit voor vechtscheidingen, maar volgens mij ontneemt het nahuwelijk je de kans op een nieuw leven. Het heerlijke van scheiden is toch juist dat je alles nu eens helemaal anders kunt gaan doen! Eindelijk de camping in plaats van het huisje. De muren vuurrood in plaats van leisteengrijs. Maar daarvoor is enige fysieke afstand noodzakelijk.

Met bord en glas in de hand schoven de stellen rond etenstijd bij elkaar aan. Ik moet er niet aan denken om na de scheiding nog steeds aan te moeten zien hoe mijn ex-man karrenvrachten sambal over mijn subtiele gerechten kiepert. Ooit werd in het belang van de kinderen de scheiding zo lang mogelijk uitgesteld, nu bejubelt men in het belang van de kinderen het nahuwelijk. Wat de kinderen ervan vinden? Die wordt nog altijd niets gevraagd.

http://www.uitzendinggemist.net/aflevering/60459/Vpro_Thema.html