Schoonmoeders

Een heerlijke bijkomstigheid van scheiden is dat je ook meteen van je schoonmoeder bent verlost. Die van mij had de gewoonte om alle twee tot drie weken te komen eten. Nou ja, eten. Na een paar muizenhapjes zat ze doorgaans al ‘bomvol’. Terwijl mijn man en ik de rest van de speciaal voor haar gekookte koolhydraatarme, biologische maaltijd opaten, kakelde ze aan één stuk door over haar vakantie op Dubai, het tennissen, en dat men op de golfbaan dacht dat zij en haar dochter zussen waren (gevolgd door meisjesachtig gegiechel).

Lijk in de kast

Jaren geleden was ik een tijdje verslingerd aan de Amerikaanse TV serie ‘Dexter’ over een sympathieke, licht autistische, maar geniale ‘bloodspatter analist’ bij de politie die ’s nachts veranderde in een dwangmatige seriemoordenaar. Aan die serie moest ik denken toen ik op donderdagmiddag aan het hek van het schoolplein stond. Mijn zoontje kwam aanhuppelen, hand in hand met zijn beste vriendje van deze week, Jake.

Sofataal

Het is weer verkiezingstijd. Moeizaam ploeter ik door verkiezingsprogramma’s die bol staan van de mistige en wollige taal. Als er ergens vage taal wordt gebezigd dan is het wel in de politiek. Maar een goede tweede is op de sofa van de psychotherapeut. Corrigeer, op de stoel naast de sofa, want het is vooral de therapeut die zich van vaagheden bediend.