Tropische dag

Het was druk toen ik afgelopen zaterdag door het centrum fietste. Ons was door Marjon de Hond een tropische dag beloofd, dus de alle terrasjes zaten bomvol. Het kwik haalde met gemak de 32 graden. Voor mij op het smalle fietspad zat een jongeman op een racefiets. Hij was knap, voor zover ik dat van achter kon beoordelen: gebruind gezicht met gelijkmatige trekken, nonchalant kapsel, opvallend t-shirt, brede schouders. Mijn blik daalde af richting zijn benen. Korte broek met daaronder gespierde kuiten… één gespierde kuit eigenlijk, want toen ik beter keek bleek er uit één been geen onderbeen te steken maar een soort glimmende stang.

Lijk in de kast

Jaren geleden was ik een tijdje verslingerd aan de Amerikaanse TV serie ‘Dexter’ over een sympathieke, licht autistische, maar geniale ‘bloodspatter analist’ bij de politie die ’s nachts veranderde in een dwangmatige seriemoordenaar. Aan die serie moest ik denken toen ik op donderdagmiddag aan het hek van het schoolplein stond. Mijn zoontje kwam aanhuppelen, hand in hand met zijn beste vriendje van deze week, Jake.