Schoonmoeders

Een heerlijke bijkomstigheid van scheiden is dat je ook meteen van je schoonmoeder bent verlost. Die van mij had de gewoonte om alle twee tot drie weken te komen eten. Nou ja, eten. Na een paar muizenhapjes zat ze doorgaans al ‘bomvol’. Terwijl mijn man en ik de rest van de speciaal voor haar gekookte koolhydraatarme, biologische maaltijd opaten, kakelde ze aan één stuk door over haar vakantie op Dubai, het tennissen, en dat men op de golfbaan dacht dat zij en haar dochter zussen waren (gevolgd door meisjesachtig gegiechel).

Opmerkingen over mijn gewicht waren vast onderdeel van het programma. Als ik sinds haar vorige bezoek was afgevallen, werd ik bedolven onder de complimentjes (´staat je goed, meid´), was ik aangekomen dan vroeg ze of ik nog wel sportte en of ik wist dat er minder calorieën zaten in een boterham als je die eerst roosterde.

Bij mijn man voltrok zich ondertussen steevast een wonderbaarlijke metamorfose, waarbij hij uit zijn lichaam leek te treden. Hij zei nog wel ´goh!´, en ´oh ja?´ op de juiste momenten, maar was er niet meer bij. Als ik later naar het gesprek refereerde kon hij zich niet meer herinneren wat zijn moeder had verteld.

Wanneer we aan het toetje toe waren (´voor mij niet, het hoofdgerecht was zo machtig´), was mijn schoonmoeder meestal aanbeland bij haar favoriete onderwerp: `En weet je wie er ook kanker heeft?´ Mijn man begon dan onopvallend de tafel af- en de vaatwasser in te ruimen, terwijl hij voor ons dames cafeïnevrije koffie zette. Daarna moest hij doorgaans even naar het toilet, of boven iets pakken – waarna hij niet meer terug kwam. Wanneer zijn moeder twee uur later afscheid nam vond ik hem meestal op zolder achter de Playstation. Toch tuinde ik er twee weken later weer met open ogen in.

Nooit meer. Heerlijk.